شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- تشخیص روزنامه نگاری علمی و روابط عمومی علمی از هم می تواند دشوار باشد. کار متخصص روابط عمومی آن است که حداکثر توجهات را به هر داستان جلب نماید. کار روزنامه نگار آن است که داستان را پیدا کند و شواهدی که پشت آن داستان قرار دارد را گزارش دهد، صرف نظر از این که داستان مربوط به چه کیست.

داستان هایی که با انتشار مطبوعاتی دانشگاهی نوشته می شوند - نه یک مقاله علمی داوری شده - به عنوان منبع اصلی شواهد، به جای گزارش مستقل، می توانند به راحتی از طریق خطوط اطلاعاتی عبور کنند.

همچنین برخی از داستان هایی که به روزنامه نگاری علمی شبیه هستند، به شدت توسط دانشگاه ها و موسسات تحقیقاتی حمایت می شوند. این به اصطلاح "محتوای بومی" - چون به نظر می رسد به خاطر متن آن مناسب است - بیشتر رایج (مرسوم) می شود.

این یک روند تشدید شده به واسطه حرکت روزنامه نگاران از سازمان های رسانه ای به سمت نقش های ارتباطی در موسسات علمی و پژوهشی است. در حالی که سبک نوشتن، روزنامه نگارانه است، اما تمرکز آن بر ارتقاء علم از موسساتی ست که آن ها را استخدام می کنند. این کار، مراحل بررسی مستمر و مستقل شواهد را دور می زند.

ممکن است تعداد بیشتری از این سبک مسائل اتفاق بیفتد، و روزنامه نگاران علمی تبدیل به یک گونه در معرض خطر انقراض شوند.